Beschrijving
Chassis nummer.: 57263
Documenten: Alleen koopakte
Opvallend open koetswerk gebaseerd op een vroeg exemplaar van de befaamde Atalante
Begeleid door een gedetailleerd historisch rapport van de bekende historicus Pierre-Yves Laugier
Goed bewaard gebleven cosmetische restauratie door de Carrosserie Lecoq
Addendum: Houd er rekening mee dat dit voertuig alleen op een verkoopfactuur wordt aangeboden.
Volgens Bugatti-historicus Pierre-Yves Laugier was deze Type 57 de tweede van zeven exemplaren van de beroemde Atalante, die in zijn vroege vorm – zoals hier – bekend stond als simpelweg de Faux Cabriolet; hij had een stoffen dak dat helemaal openging naar de achterkant van de auto, vergelijkbaar met de bovenkant van een Citröen 2CV. Gebouwd in juni 1935, werd hij op 8 juni 1935 geregistreerd op naam van Lucien Blanc uit Agen, die hem daar registreerde als 2049 JV 2. De heer Blanc was een bekende Bugatti-klant, die eerder een Type 35 had gekocht. werd later in 1935 gefotografeerd door Bugatti-liefhebber Jim Byrom bij de Spaanse douane.
Ongeveer een jaar na zijn aankoop verkocht de heer Blanc de Type 57 aan een onbekende eigenaar in Parijs, die hem daar op 7 augustus 1936 registreerde als “6273 RK 5”. Deze eigenaar hield de auto twee jaar voordat hij hem in september 1938 verkocht aan Georges Pilon de Loynes uit Nantes, waar hij werd geregistreerd als “9941 JH4”. De heer de Loyne gaf op zijn beurt de Bugatti, nog steeds in zijn originele kleuren en configuratie, door aan Pierre Douarre, een vliegtuigpiloot die toen studeerde aan de luchtschool in Versailles. Toen hij in 1944 naar het Russische front vertrok, werd het waarschijnlijk achtergelaten in de buurt van Toulon, zijn oorspronkelijke woonplaats, en overleefde het de rest van de oorlog daar, voordat het in augustus 1946 weer op de weg werd gezet door een monteur uit Marseille.
Op 26 augustus 1946 werd de auto geregistreerd als “6788 CB4” in de Bouches du Rhone door Jean Filippi, met, enigszins verwarrend, de identiteit van een Type 49, nummer 49258, vermoedelijk opgebroken tijdens de oorlog. Op dat moment was de Type 57 nu een drophead coupé, met behoud van het grootste deel van de originele Faux Cabriolet-carrosserie, maar met het dak verwijderd en de toevoegingen van nieuwe bumpers, chromen achterspatbordbekleding, een opklapbare voorruit en een bagagerek achter. De heer Laugier is van mening dat ten tijde van deze aanpassingen de auto mogelijk was uitgerust met het huidige Type 57-frame uit de tweede serie.
Minder dan een maand nadat de heer Filippi de auto had geregistreerd, werd hij verkocht aan Marcel Maillet, de eerste van een aantal tijdelijke eigenaren in Marseille die de Bugatti in bezit zouden krijgen voordat hij in augustus 1949 terugkeerde naar Parijs. Christian d’Epenoux, later een bekende verslaggever van L’Express, bekend als “The Baron”, kocht de auto in 1956 op een veiling gehouden door Les Domaines in die stad. Helaas kon hij de Bugatti niet lang houden, omdat zijn studiefinanciering dit noodzakelijk maakte de verkoop voor het toen opmerkelijke bedrag van 3.000 frank aan Alexandre Babeanu, een chemisch ingenieur.
In 1974 werd de auto gekocht door Bugatti-liefhebber Claude Jeangirard uit de Loirevallei, voor wie hij negen jaar werd onderhouden door de bekende specialist Henri Novo. Jeanirard gaf het in 1983 door aan de bekende en productieve Bugatti-verzamelaar Michel Seydoux. In eigendom van Seydoux werd de Bugatti opnieuw afgewerkt in zwart en rood door de bekende Carrosserie Lecoq, en werden de mechanische componenten gereviseerd door Gaston Garino uit Puteaux. De huidige collectie kocht vervolgens eind jaren negentig de cabriolet van de heer Seydoux en sindsdien is hij grotendeels uit het zicht van het publiek gebleven.
Inspectie van de auto vandaag toont aan dat, typerend voor Lecoq’s hoogwaardige afwerking, hij van voor tot achter in een hoogwaardige cosmetische staat verkeert, zowel van binnen als van buiten aantrekkelijk qua presentatie. Er is geen serienummerlabel aanwezig en het motornummer lijkt te zijn verwijderd. Op een gegeven moment was het linker chassisframe op het bovenoppervlak nabij de firewall gestempeld met een Type 46-nummer, 46512, maar dit zou zijn gedaan voor een eerdere registratie, aangezien het lettertype niet correct is en het frame is , zoals vermeld, correct voor een Type 57 uit de tweede serie. Hoewel de auto ooit tijdens het bezit van de heer Seydoux bekend stond als 57668, waarschijnlijk omdat hij was uitgerust met zijn registratienummer, geeft het Laugier-rapport duidelijk aan dat dit voertuig geen een deel van die auto, een Gangloff Stelvio, en is inderdaad 57263 met zijn cabriolet-aanpassingen en frame uit de tweede serie zoals opnieuw afgewerkt door Jean Filippi.
Dit is een zeer fascinerende en unieke Bugatti, met een bijzonder ontwerp en met een fascinerend verleden.
